1 de nov. 2008

El lladre d'Orquídies



Minut 97, aproximadament, de Adaptation, El Ladrón De Orquídeas. Els germans Kauffman, guionistes, Charles i Donald, amagats rere una roca entre les aigües pantanoses d’algun lloc de Florida, assetjats per un psicòpata, per la boira i pels cocodrils, conversen, a poc a poc:

―Nos van a pillar, no quiero morir Donald! He desperdiciado la vida (...)... Joder, la he desperdiciado! Te admiro Donald, lo sabes? Me he passado la vida paralizado pendiente de lo que la gente pensava de mi. ...Y tu..., tu no te enteras de nada. (...)Te lo digo como un cumplido.
Recuerdo un dia en el instituto, te mirava por la ventana de la biblioteca. Y hablabas con Sara Posh.
―Dios mío, estava loco por ella.
―Ya lo sé. Y tonteabas con ella. Y ella estava encantadora contigo.
―Siii, lo recuerdo.
―Y luego, cuando te fuiste empezó a reirse de ti con Quim Carrete, y fue como si se burlaran de mi. ...Tu, no tenías ni idea. ...Parecías tan contento!
―Ya lo sé. Les ohí.
―Y!... ¿como estabas tan contento?
―Quería a Sara, Charles. Y ese amor era mío. ...Yo era el dueño ...Ni Sara tenía derecho a privar-me de eso ...Yo puedo querer a quién quiera.
―Pero a ella le parecías ridiculo!
―Ese era su problema, no el mío ...Uno és lo que ama, no lo que le ama ...eso lo decidí hace mucho tiempo.”

Memorable
(com memorable també, el desdoblament de Nicolas Cage).

No sé si la vida és feta de somnis, però algú deia que si no imposes els teus somnis els altres t’imposaran els seus. Assenteixo. Freud és literatura.

3 comentaris:

A ha dit...

Yo era el dueño ...Ni Sara tenía derecho a privar-me de eso ...Yo puedo querer a quién quiera.

Grandiós, és la solució a una pila de tortures gratuïtes. Per tatuar-s'ho al front a l'inrevés per quan et mires al mirall cada matí, vaja!

Txell ha dit...

suposo que aleshores el teu somni és "la txell" i no "una noia". ara ho entenc. prometo que no tornaré a preguntar-t'ho... :)el teu somni pot ser el que vulguis, doncs.

Ramon Boixeda ha dit...
L'autor ha eliminat aquest comentari.